Een straatmuzikant en treinreiziger

Ik had dus besloten jullie alleen te schrijven als er iets interessants was of iets wat ik zo leuk vond dat het zeker de moeite waard was het op het web te plaatsen. 
Nu wilde ik eigenlijk al schrijven over de 40+er die ik deze week in het centrumpje van Utrecht zag. Ik had een beetje verkeerd gepland en moest 25 minuten wachten op een paar vriendinnetjes. Ondertussen kon ik dus genieten van deze man die oldies but goodies speelde als "House of the Rising Sun" en "Sweet Home Alabama". Wat ik zo interessant vond, was dat hij bijna ELK woord eindigde op "ah". Uitleg: "There-ah is a house-ah in-ah New Orleans-ah. They-ah call-ah the Rising Sun-ah". Enzofoort. Nu klinkt dit alsof ik hem daar stond uit te lachen, maar hoewel ik wel geamuseerd was, vond ik het toch een prestatie voor iemand om uit het niets z'n gitaarkoffer op de grond te pleuren en vervolgens alles te geven wat er in z'n hart zit voor deze nummers. Zo kwam het op mij over, en was het meer dan inspirerend. 


Hmm, dat is een langer verhaal geworden dan ik had gehoopt, want ik vond het dus niet echt interessant genoeg maar wel leuk.


Verder stapte ik vandaag de trein in, heerlijk van mijn ipod genietend wachtte ik tot de trein het station verliet wanneer ik vervolgens in dromeland kon vallen met mijn favoriete liedjes. Integendeel; een meisje van in de 20 komt naast me zitten en vraagt of ik een pen en papier heb? Zo aardig dat ik was, zocht ik rustig voor beide, met de gedachte dat ze me daarna weer met rust kon laten. Ze keek me wat verward en ongemakkelijk aan en dus vroeg ik waarvoor ze het nodig had, en ze zei dat ik na deze treinrit moest opschrijven wat ik van haar vond in 1 zin. Creatief, dacht ik. Maar waarom? Ze studeerde aan de Open University en dit was een project voor de gehele dag. Deze chick moest dus van 12.00-16.00 uur 10 mensen vinden om op een papiertje te schrijven wat ze van haar vonden. Het enige wat ze had, was een enkeltje Driebergen-Utrecht en een paperclip. Ze moest dus ook beginnend met haar paperclip gaan ruilen met mensen om een zo'n waardevol mogelijk iets te krijgen zodat ze haar enkeltje terug naar Driebergen weer kon betalen. Ondertussen begon ik alweer spastisch zorgen te maken of dit iemand was die geld nodig had voor een jointje, maar zo kwam ze niet over. Ze was bloednerveus om deze opdracht uit te voeren, en kwam wel over als iemand die dit niet voor de lol zou doen omdat ze het doodeng vond. Dus ik besloot haar verhaal te geloven en gaf haar mijn briefje die ze van mij pas mocht lezen als ik weg was. Ik had opgeschreven dat ik haar eerst ietwat ongemakkelijk vond, maar dat ze langzamerhand wat losser kwam. Ook vond ik haar een aardig en interessant persoon. Ik heb haar mijn pen gegeven, succes gewenst, en gevraagd of ze voor mij mijn website wilde bekijken met mijn muziek.


Ik wou dat ik elke dag dit soort dingen mee zou maken, waar de onafhankelijkheid en de "op ons zelf gerichtheid" iets verdwijnt. En hopelijk heeft ze mijn pen niet verkocht voor iets in de coffeeshop. 

Liefs,


Rachel


P.s. er staan wat nieuwe filmpjes op youtube, waaronder mijn nieuwe nummer "At the Disco". http://www.youtube.com/user/rachellouiseV?feature=mhum